အေ၀းကိုလြင္႔သြားတဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတိမ္တုိက္အတြက္ ၀မ္းနည္းငိုေၾကြးေနလို႔ေရာ ဘာမ်ား ပိုထူးလာမွာလဲ..
ေနာက္တခါ ေလျပည္လာခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းရဲ႕ ရနံ႕ေတြ အနားကို ပ်ံ႕လြင္႔လာဦးမွာပါ…
အရိပ္လိုလိုက္ေနတဲ႔ အတိတ္မွာ ေၾကကြဲျခင္းေတြ စြန္းေပေနတာ ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရႏိုင္ပါဘူး…
ဒါေပမယ္႔ တခ်ိန္မွာေတာ႔ အတိတ္ဆိုတာ ေဆးသားျပယ္လြင္႔သြားတဲ႔ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လို မႈန္၀ါးလြင္႔ပါးသြားမယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ထားခ်င္တယ္…
ခ်စ္ခဲ႔တဲ႔ အခ်စ္ေတြအတြက္ ေနာင္တဆုိတာ မရွိေပမယ္႔ ႏႈိင္းဆျပလို႔ မရႏုိင္တဲ႔ နာက်င္မႈေတြေတာ႔ ရွိခဲ႔တယ္…
ေမွ်ာ္မွန္းဖူးခဲ႔တဲ႔ အနာဂတ္ခရီးဆိုတာလဲ ဟုိးေ၀းေ၀းမွာ မွိန္ေဖ်ာ႔စြာနဲ႔ တစစီ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔ေပါ႔…
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုန္လြန္ခဲ႔တဲ႔ ခဏတာ အခ်ိန္ေလးမွာ အဆံုးအစမဲ႔ ၾကည္ႏူးခဲ႔တာ ၀န္ခံပါရေစ…
ဒါေပမယ္႔လဲ ခ်စ္ျခင္းအတုိင္းအဆနဲ႔ အခ်ိန္ကာလ ထပ္တူ အခ်ိဳးမက်ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာလြန္းေနခဲ႔ေတာ႔လဲ…
ဒဏ္ရာေတြသာ တေန႔တျခား ရင္ထဲမွာ ပိုမို မ်ားျပားလာခဲ႔…
မာယာလို႔ မေျပာရက္ပါဘူး… သာယာခဲ႔မိတဲ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္လိုက္ေတာ႔မယ္…
အတိတ္ေန႔ရက္ေတြမွာ အရူးအမူးေပ်ာ္ခဲ႔ဖူးေတာ႔ အခုအခ်ိန္မွာ ရူးရူးမူးမူး လြမ္းလိုက္ဦးေပါ႔…
ကို္ယ္တုိင္က မႏုိးထခ်င္သေရြ႕ အိပ္မက္ဆိုးရဲ႕ ဖမ္းစားမႈမွာ က်ိ္န္စာသင္႔ေနဦးမွာပါပဲ…
တကယ္လုိ႔မ်ား… မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ငွက္ကေလးရဲ႕ ေတးသီသံသဲ႔သဲ႔ကို ၾကားမိတယ္ ဆုိရင္ေတာ႔ အတိတ္အိပ္မက္ကေန အျမန္ႏုိးထ.. ရင္ခုန္သံအစစ္ေတြနဲ႔ ဘ၀ခရီးသစ္ကို စတင္ လိုက္ပါေတာ႔…
ေမွာင္မိုက္တဲ႔ အလြမ္းညေတြ အဆံုးမွာ လင္းသစ္ေတာက္ပတဲ႔ ျဖဴလြလြ ေန႔ရက္ေတြက ေစာင္႔ႀကိဳလ်က္သာ…. ။
