အခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ ဖေယာင္းတုိင္ေလးတုိင္ ထြန္းလင္းေနၾကတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ဘယ္သူမွ မၾကားႏုိင္တဲ႔ ေလသံနဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားေတြေျပာလို႔ …
ပထမ ဖေယာင္းတိုင္ရဲ႕နာမည္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တဲ႔… ။ သူက အျခားဖေယာင္းတုိင္ေတြကို စ ေျပာတယ္။
`ဘယ္သူမွ ငါ႔ကို မထိန္းသိမ္းၾကေတာ႔လဲ.. ငါ ေပ်ာက္ကြယ္ရေတာ႔မွာပဲေလ…´
သူက ေျပာရင္းဆုိရင္းပဲ … လံုး၀ ၿငိမ္းသြားတယ္ … ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ယံုၾကည္မႈ လို႔ အမည္ရတဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္ေလးက ဆက္ေျပာတယ္။
`ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း မရွိေတာ႔တဲ႔ေနာက္မွာ ငါလဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မွ်ေ၀ေပးႏုိင္ျခင္းမရွိဘဲ ဆက္လက္ထြန္းလင္းေနရတာ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ႔ဘူးလို႔ ထင္လာၿပီ … ´
သူ႔စကား မဆံုးေသးခင္မွာပဲ ညင္သာတဲ႔ ေလညင္းေလးက သူ႔ကို တိုက္ခတ္ၿငွိမ္းသတ္သြားတယ္။
တတိယ ဖေယာင္းတုိင္ေလးကေတာ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ျဖစ္တယ္။ သူကလဲ ၀မ္းပမ္းတနည္းနဲ႔ …
`ငါလဲ ဆက္လက္ထြန္းလင္းဖုိ႔အတြက္ အားအင္ေတြ ေျခာက္ခမ္းကုန္ၿပီ … လူေတြက ငါ႔ရဲ႕ အေရးပါမႈကို မသိၾကဘဲ ငါ႔ကို ေဘးဖယ္ထားၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ အနီးဆံုးမွာ ရွိၾကတဲ႔သူေတြကိုေတာင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ေပးၾကဖုိ႔ သူတုိ႔ ေမ႔ေနၾကၿပီ…´
သူလဲ အဲဒီစကားရဲ႕ အဆံုးမွာပဲ ထြန္းလင္းမႈေတြ ရပ္သြားခဲ႔တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အခန္းထဲကို ၀င္လာတယ္။ ဖေယာင္းတုိင္ေလးေခ်ာင္းမွာ သံုးေခ်ာင္းက ၿငိမ္းၿပီး တစ္ေခ်ာင္းတည္း ထြန္းလင္းေနေသးတာကို သူေတြ႔လိုက္ၿပီး စိတ္ညစ္သြားတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ဆံုးထြန္းလင္းေနေသးတဲ႔ ဖေယာင္းတုိင္ေလးက ေကာင္ေလးၾကားေအာင္ ေလသံကိုျမွင္႔ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
`စိတ္မညစ္ပါနဲ႔ ကေလးရယ္ … ငါ ထြန္းလင္းေနေသးသေရြ႕ မင္း သူတုိ႔ကို ျပန္ၿပီး ထြန္းညွိေပးလို႔ ရပါေသးတယ္…´
အဲဒီစကားသံကိုၾကားေတာ႔ ေကာင္ေလးလဲ က်န္ေနေသးတဲ႔ ဖေယာင္းတို္င္ေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ယူၿပီး ၿငိမ္းေနတဲ႔ ဖေယာင္းတုိင္ေလးေတြကို လိုက္ၿပီး မီးညွိလိုက္တယ္။ အခုေတာ႔ အခန္းေလးထဲမွာ ဖေယာင္းတိုင္ေလးတုိင္လံုး ထြန္းလင္းေနၾကပါၿပီ။
အဲ … ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္ေလးရဲ႕ နာမည္က ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ တဲ႔ … ။
( ကိုေနဘုန္းလတ္၏ `စကားေျပာေသာ ပံုျပင္မ်ား´ ပို႔စ္မွ ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ )
